ławnik

From ława +‎ -nik. First attested in 1398.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɫavniːk/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɫavnik/

ławnik m

1. (law) lay judge
   • 1887, 1889 [1398], Józef Lekszycki, editor, Die ältesten großpolnischen Grodbücher, volume II, number 729:

     Iaco Michal obr[z]øczil za kmecza, czso mi launiczi scazali

     [Jako Michał obręczył za kmiecia, cso mi ławnicy skazali]

• Polish: ławnik

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “ławnik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish ławnik. By surface analysis, ława +‎ -nik.

• IPA^(key): /ˈwav.ɲik/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -avɲik
• Syllabification: ław‧nik
• Homophone: Ławnik

ławnik m pers (feminine ławniczka)

1. (law) lay judge (lay person who acts as (or is) a judge, or who assists a (professional) judge, in a court proceeding)
2. (law, common law) juror (member of a jury)
3. (historical) alderman (member of the town council, member of the court bench from the 13th century, member of the town or municipal council from 1919-39)

• ławnik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• ławnik in Polish dictionaries at PWN
• “ławnik”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• Renata Bronikowska (22.09.2018), “ŁAWNIK”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814), “ławnik”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861), “ławnik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1902), “ławnik”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 2, Warsaw, page 802