στενάζω

Ancient Greek

Etymology

From στένω (sténō, “to moan, lament”) +‎ -άζω (-ázō, frequentative suffix).

Pronunciation
 

Verb

στενάζω • (stenázō) first-singular present indicative

  1. (intransitive) to sigh, moan, wail
    • 472 BCE, Aeschylus, The Persians 1046–1047:
      Ξέρξης: ἔρεσσ’ ἔρεσσε καὶ στέναζ’ ἐμὴν χάριν.
      Χορός: αἰαῖ αἰαῖ, δύα δύα.
      Xérxēs: éress’ éresse kaì sténaz’ emḕn khárin.
      Khorós: aiaî aiaî, dúa dúa.
      Xerxes: Beat, beat and wail for my sake.
      Chorus: Ay, ay, woe, woe!
  2. (transitive) to bewail, lament

Usage notes

In tragedy, this verb frequently occurs in close proximity to interjections like οἴμοι (oímoi, “woe is me”) and αἰαῖ (aiaî).

Conjugation

Lua error: attempt to perform arithmetic on local 'h' (a nil value)

   Imperfect: ἐστένᾰζον, ἐστενᾰζόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστένᾰζον ἐστένᾰζες ἐστένᾰζε(ν) ἐστενᾰ́ζετον ἐστενᾰζέτην ἐστενᾰ́ζομεν ἐστενᾰ́ζετε ἐστένᾰζον
middle/
passive		 indicative ἐστενᾰζόμην ἐστενᾰ́ζου ἐστενᾰ́ζετο ἐστενᾰ́ζεσθον ἐστενᾰζέσθην ἐστενᾰζόμεθᾰ ἐστενᾰ́ζεσθε ἐστενᾰ́ζοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐστένᾰξᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐστένᾰξᾰ ἐστένᾰξᾰς ἐστένᾰξε(ν) ἐστενᾰ́ξᾰτον ἐστενᾰξᾰ́την ἐστενᾰ́ξᾰμεν ἐστενᾰ́ξᾰτε ἐστένᾰξᾰν
subjunctive στενᾰ́ξω στενᾰ́ξῃς στενᾰ́ξῃ στενᾰ́ξητον στενᾰ́ξητον στενᾰ́ξωμεν στενᾰ́ξητε στενᾰ́ξωσῐ(ν)
optative στενᾰ́ξαιμῐ στενᾰ́ξειᾰς,
στενᾰ́ξαις		 στενᾰ́ξειε(ν),
στενᾰ́ξαι		 στενᾰ́ξαιτον στενᾰξαίτην στενᾰ́ξαιμεν στενᾰ́ξαιτε στενᾰ́ξειᾰν,
στενᾰ́ξαιεν
imperative   στένᾰξον στενᾰξᾰ́τω στενᾰ́ξᾰτον στενᾰξᾰ́των   στενᾰ́ξᾰτε στενᾰξᾰ́ντων
active
infinitive στενᾰ́ξαι
participle m στενᾰ́ξᾱς
f στενᾰ́ξᾱσᾰ
n στενᾰ́ξᾰν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἐστένᾰγμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive		 indicative ἐστένᾰγμαι ἐστένᾰξαι ἐστένᾰκται ἐστένᾰχθον ἐστένᾰχθον ἐστενᾰ́γμεθᾰ ἐστένᾰχθε ἐστενᾰ́γᾰται
subjunctive ἐστενᾰγμένος ὦ ἐστενᾰγμένος ᾖς ἐστενᾰγμένος ᾖ ἐστενᾰγμένω ἦτον ἐστενᾰγμένω ἦτον ἐστενᾰγμένοι ὦμεν ἐστενᾰγμένοι ἦτε ἐστενᾰγμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐστενᾰγμένος εἴην ἐστενᾰγμένος εἴης ἐστενᾰγμένος εἴη ἐστενᾰγμένω εἴητον/εἶτον ἐστενᾰγμένω εἰήτην/εἴτην ἐστενᾰγμένοι εἴημεν/εἶμεν ἐστενᾰγμένοι εἴητε/εἶτε ἐστενᾰγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἐστένᾰξο ἐστενᾰ́χθω ἐστένᾰχθον ἐστενᾰ́χθων   ἐστένᾰχθε ἐστενᾰ́χθων
middle/passive
infinitive ἐστενᾰ́χθαι
participle m ἐστενᾰγμένος
f ἐστενᾰγμένη
n ἐστενᾰγμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.