ἰσημερινός

Ancient Greek

Etymology

From ἰσο- (iso-, “equal”) +‎ ἡμερινός (hēmerinós, “of day”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /i.sɛː.me.ri.nós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.se̝.me.riˈnos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /i.si.me.riˈnos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.si.me.riˈnos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.si.me.riˈnos/

Adjective

ῐ̓σημερῐνός • (isēmerinós) m (feminine ῐ̓σημερῐνή, neuter ῐ̓σημερῐνόν); first/second declension

(astronomy) equinoctial

Inflection

First and second declension of ἰσημερῐνός; ἰσημερῐνή; ἰσημερῐνόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἰσημερῐνός isēmerinós	ἰσημερῐνή isēmerinḗ	ἰσημερῐνόν isēmerinón	ἰσημερῐνώ isēmerinṓ	ἰσημερῐνᾱ́ isēmerinā́	ἰσημερῐνώ isēmerinṓ	ἰσημερῐνοί isēmerinoí	ἰσημερῐναί isēmerinaí	ἰσημερῐνᾰ́ isēmeriná
Genitive	ἰσημερῐνοῦ isēmerinoû	ἰσημερῐνῆς isēmerinês	ἰσημερῐνοῦ isēmerinoû	ἰσημερῐνοῖν isēmerinoîn	ἰσημερῐναῖν isēmerinaîn	ἰσημερῐνοῖν isēmerinoîn	ἰσημερῐνῶν isēmerinôn	ἰσημερῐνῶν isēmerinôn	ἰσημερῐνῶν isēmerinôn
Dative	ἰσημερῐνῷ isēmerinôi	ἰσημερῐνῇ isēmerinêi	ἰσημερῐνῷ isēmerinôi	ἰσημερῐνοῖν isēmerinoîn	ἰσημερῐναῖν isēmerinaîn	ἰσημερῐνοῖν isēmerinoîn	ἰσημερῐνοῖς isēmerinoîs	ἰσημερῐναῖς isēmerinaîs	ἰσημερῐνοῖς isēmerinoîs
Accusative	ἰσημερῐνόν isēmerinón	ἰσημερῐνήν isēmerinḗn	ἰσημερῐνόν isēmerinón	ἰσημερῐνώ isēmerinṓ	ἰσημερῐνᾱ́ isēmerinā́	ἰσημερῐνώ isēmerinṓ	ἰσημερῐνούς isēmerinoús	ἰσημερῐνᾱ́ς isēmerinā́s	ἰσημερῐνᾰ́ isēmeriná
Vocative	ἰσημερῐνέ isēmeriné	ἰσημερῐνή isēmerinḗ	ἰσημερῐνόν isēmerinón	ἰσημερῐνώ isēmerinṓ	ἰσημερῐνᾱ́ isēmerinā́	ἰσημερῐνώ isēmerinṓ	ἰσημερῐνοί isēmerinoí	ἰσημερῐναί isēmerinaí	ἰσημερῐνᾰ́ isēmeriná
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἰσημερῐνῶς isēmerinôs			ἰσημερῐνώτερος isēmerinṓteros			ἰσημερῐνώτᾰτος isēmerinṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.