bezondigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch besondigen. Equivalent to zondig +‎ be- -en.

Pronunciation
  • IPA(key): /bəˈzɔn.də.ɣə(n)/, /bəˈzɔn.dɪ.ɣə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: be‧zon‧di‧gen

Verb

bezondigen

  1. (with a reflexive pronoun as the direct object) to commit a misdeed, to commit a sin, to transgress [+ aan/tegen (against)]

Inflection
Inflection of bezondigen (weak, prefixed)
infinitive bezondigen
past singular bezondigde
past participle bezondigd
infinitive bezondigen
gerund bezondigen n
present tense past tense
1st person singular bezondigbezondigde
2nd person sing. (jij) bezondigtbezondigde
2nd person sing. (u) bezondigtbezondigde
2nd person sing. (gij) bezondigtbezondigde
3rd person singular bezondigtbezondigde
plural bezondigenbezondigden
subjunctive sing.1 bezondigebezondigde
subjunctive plur.1 bezondigenbezondigden
imperative sing. bezondig
imperative plur.1 bezondigt
participles bezondigendbezondigd
1) Archaic.

Derived terms
  • bezondiging
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.