comitabilis
Latin
Etymology
From comitor, comitārī + -bilis.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ko.miˈtaː.bi.lis/, [kɔmɪˈt̪äːbɪlʲɪs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ko.miˈta.bi.lis/, [komiˈt̪äːbilis]
Adjective
comitābilis (neuter comitābile); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | comitābilis | comitābile | comitābilēs | comitābilia | |
| Genitive | comitābilis | comitābilium | |||
| Dative | comitābilī | comitābilibus | |||
| Accusative | comitābilem | comitābile | comitābilēs comitābilīs |
comitābilia | |
| Ablative | comitābilī | comitābilibus | |||
| Vocative | comitābilis | comitābile | comitābilēs | comitābilia | |
References
- “comitabilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- comitabilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.