dubitativus

Latin

Etymology

From dubius + -īvus.

Pronunciation

Adjective

dubitātīvus (feminine dubitātīva, neuter dubitātīvum); first/second-declension adjective

  1. doubtful

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dubitātīvus dubitātīva dubitātīvum dubitātīvī dubitātīvae dubitātīva
Genitive dubitātīvī dubitātīvae dubitātīvī dubitātīvōrum dubitātīvārum dubitātīvōrum
Dative dubitātīvō dubitātīvō dubitātīvīs
Accusative dubitātīvum dubitātīvam dubitātīvum dubitātīvōs dubitātīvās dubitātīva
Ablative dubitātīvō dubitātīvā dubitātīvō dubitātīvīs
Vocative dubitātīve dubitātīva dubitātīvum dubitātīvī dubitātīvae dubitātīva

Descendants

  • English: dubitative (learned)
  • French: dubitatif (learned)

Further reading

  • dubitativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dubitativus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dubitativus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • dubitativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.