inruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inrumpō
Participle
inruptus (feminine inrupta, neuter inruptum); first/second-declension participle
- unbroken, unsevered
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | inruptus | inrupta | inruptum | inruptī | inruptae | inrupta | |
| Genitive | inruptī | inruptae | inruptī | inruptōrum | inruptārum | inruptōrum | |
| Dative | inruptō | inruptō | inruptīs | ||||
| Accusative | inruptum | inruptam | inruptum | inruptōs | inruptās | inrupta | |
| Ablative | inruptō | inruptā | inruptō | inruptīs | |||
| Vocative | inrupte | inrupta | inruptum | inruptī | inruptae | inrupta | |
References
- “inruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.