kronkelen
Dutch
Etymology
From Middle Dutch cronkelen, from Proto-Germanic *krunkōną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkrɔŋ.kə.lə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: kron‧ke‧len
- Rhymes: -ɔŋkələn
Inflection
| Inflection of kronkelen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | kronkelen | |||
| past singular | kronkelde | |||
| past participle | gekronkeld | |||
| infinitive | kronkelen | |||
| gerund | kronkelen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | kronkel | kronkelde | ||
| 2nd person sing. (jij) | kronkelt | kronkelde | ||
| 2nd person sing. (u) | kronkelt | kronkelde | ||
| 2nd person sing. (gij) | kronkelt | kronkelde | ||
| 3rd person singular | kronkelt | kronkelde | ||
| plural | kronkelen | kronkelden | ||
| subjunctive sing.1 | kronkele | kronkelde | ||
| subjunctive plur.1 | kronkelen | kronkelden | ||
| imperative sing. | kronkel | |||
| imperative plur.1 | kronkelt | |||
| participles | kronkelend | gekronkeld | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- kronkelaar
Descendants
- Afrikaans: kronkel
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.