namawiacz

From namawiać +‎ -acz. First attested in 1644.[1]

• IPA^(key): /naˈma.vjat͡ʂ/
• Rhymes: -avjat͡ʂ
• Syllabification: na‧ma‧wiacz

namawiacz m pers

1. (obsolete) convincer, persuader

   Synonyms: namównik, namówca

   • 1810 September 15, Gazeta Warszawska‎, number 74, page 1321:

     Wszystkich kraiów prawa karzą śmiercią namawiaczów do wyniesienia się z nich.

     Laws of all lands punish with death persuaders to leave them.

Lua error in Module:utilities at line 142: attempt to perform arithmetic on local 'h' (a nil value)

• “namawiacz”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish], 2010-2023
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814), “namawiacz”, in Słownik języka polskiego
• Aleksander Zdanowicz (1861), “namawiacz”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namawiacz”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 3, Warsaw, page 99