sospito
Catalan
Latin
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈsos.pi.toː/, [ˈs̠ɔs̠pɪt̪oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈsos.pi.to/, [ˈsɔspit̪o]
Verb
sospitō (present infinitive sospitāre); first conjugation, no perfect or supine stem
- to keep safe, to save
- 59 BC–AD 17, Titus Livius, Ab urbe condita 1.16.3:
- deinde ā paucīs initiō factō deum deō nātum, rēgem parentemque urbis Rōmānae salvēre ūniversī Rōmulum jubent; pācem precibus exposcunt, uti volēns propitius suam semper sospitet prōgeniem.
Conjugation
| Conjugation of sospitō (first conjugation, no supine stem, no perfect stem) | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| indicative | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | sospitō | sospitās | sospitat | sospitāmus | sospitātis | sospitant |
| imperfect | sospitābam | sospitābās | sospitābat | sospitābāmus | sospitābātis | sospitābant | |
| future | sospitābō | sospitābis | sospitābit | sospitābimus | sospitābitis | sospitābunt | |
| passive | present | sospitor | sospitāris, sospitāre |
sospitātur | sospitāmur | sospitāminī | sospitantur |
| imperfect | sospitābar | sospitābāris, sospitābāre |
sospitābātur | sospitābāmur | sospitābāminī | sospitābantur | |
| future | sospitābor | sospitāberis, sospitābere |
sospitābitur | sospitābimur | sospitābiminī | sospitābuntur | |
| subjunctive | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | sospitem | sospitēs | sospitet | sospitēmus | sospitētis | sospitent |
| imperfect | sospitārem | sospitārēs | sospitāret | sospitārēmus | sospitārētis | sospitārent | |
| passive | present | sospiter | sospitēris, sospitēre |
sospitētur | sospitēmur | sospitēminī | sospitentur |
| imperfect | sospitārer | sospitārēris, sospitārēre |
sospitārētur | sospitārēmur | sospitārēminī | sospitārentur | |
| imperative | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | — | sospitā | — | — | sospitāte | — |
| future | — | sospitātō | sospitātō | — | sospitātōte | sospitantō | |
| passive | present | — | sospitāre | — | — | sospitāminī | — |
| future | — | sospitātor | sospitātor | — | — | sospitantor | |
| non-finite forms | active | passive | |||||
| present | perfect | future | present | perfect | future | ||
| infinitives | sospitāre | — | — | sospitārī | — | — | |
| participles | sospitāns | — | — | — | — | sospitandus | |
| verbal nouns | gerund | supine | |||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||
| sospitandī | sospitandō | sospitandum | sospitandō | — | — | ||
References
- sospito in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “sospito”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources, London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.