strapić

Polish

From s- +‎ trapić.

strapić pf (imperfective trapić)

(transitive, literary) to bother, to trouble, to worry
Synonyms: zadręczyć, zmartwić, zaniepokoić
(transitive) to afflict, to grieve, to plague, to vex
Synonyms: dokuczyć, znękać, zasmucić
(reflexive with się) to be worried
Synonyms: see Thesaurus:bać się

Conjugation of strapić pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		strapić
future tense	1^st	strapię			strapimy
	2^nd	strapisz			strapicie
	3^rd	strapi			strapią
	impersonal	strapi się
past tense	1^st	strapiłem, -(e)m strapił	strapiłam, -(e)m strapiła	strapiłom, -(e)m strapiło	strapiliśmy, -(e)śmy strapili	strapiłyśmy, -(e)śmy strapiły
	2^nd	strapiłeś, -(e)ś strapił	strapiłaś, -(e)ś strapiła	strapiłoś, -(e)ś strapiło	strapiliście, -(e)ście strapili	strapiłyście, -(e)ście strapiły
	3^rd	strapił	strapiła	strapiło	strapili	strapiły
	impersonal	strapiono
conditional	1^st	strapiłbym, bym strapił	strapiłabym, bym strapiła	strapiłobym, bym strapiło	strapilibyśmy, byśmy strapili	strapiłybyśmy, byśmy strapiły
	2^nd	strapiłbyś, byś strapił	strapiłabyś, byś strapiła	strapiłobyś, byś strapiło	strapilibyście, byście strapili	strapiłybyście, byście strapiły
	3^rd	strapiłby, by strapił	strapiłaby, by strapiła	strapiłoby, by strapiło	strapiliby, by strapili	strapiłyby, by strapiły
	impersonal	strapiono by
imperative	1^st	niech strapię			strapmy
	2^nd	strap			strapcie
	3^rd	niech strapi			niech strapią
passive adjectival participle		strapiony	strapiona	strapione	strapieni	strapione
anterior adverbial participle		strapiwszy
verbal noun		strapienie

noun

noun