teruggrijpen

Dutch

Etymology

Compound of terug +‎ grijpen.

Pronunciation
  • IPA(key): /təˈrʏˌxrɛi̯pə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: te‧rug‧grij‧pen

Verb

teruggrijpen

  1. (intransitive) to fall back, to rely [+ op (on)]
  2. (transitive) to grab back, to retrieve by grabbing

Inflection
Inflection of teruggrijpen (strong class 1, separable)
infinitive teruggrijpen
past singular greep terug
past participle teruggegrepen
infinitive teruggrijpen
gerund teruggrijpen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular grijp teruggreep terugteruggrijpteruggreep
2nd person sing. (jij) grijpt teruggreep terugteruggrijptteruggreep
2nd person sing. (u) grijpt teruggreep terugteruggrijptteruggreep
2nd person sing. (gij) grijpt teruggreept terugteruggrijptteruggreept
3rd person singular grijpt teruggreep terugteruggrijptteruggreep
plural grijpen teruggrepen terugteruggrijpenteruggrepen
subjunctive sing.1 grijpe teruggrepe terugteruggrijpeteruggrepe
subjunctive plur.1 grijpen teruggrepen terugteruggrijpenteruggrepen
imperative sing. grijp terug
imperative plur.1 grijpt terug
participles teruggrijpendteruggegrepen
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.