vergentia
Latin
Noun
vergentia f (genitive vergentiae); first declension
- inclination, tendency; vergence
- 1556, Galeni septima classis curandi methodum, Venice, page 117:
- "Pro eorum, qui inflammationem pariunt, humorum vergentia inclinationesque, vacuationes facit Hippocrates."
- 1678, Jean-Baptiste Orivai, Propugnaculum Hippocraticae ac Galenicae doctrinae, Paris, page 99:
- "revulsio est motus: illa est humorum vergentia ad partem, qua non opportet vergere"
Declension
First-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | vergentia | vergentiae |
| Genitive | vergentiae | vergentiārum |
| Dative | vergentiae | vergentiīs |
| Accusative | vergentiam | vergentiās |
| Ablative | vergentiā | vergentiīs |
| Vocative | vergentia | vergentiae |
Etymology 2
See the etymology of the corresponding lemma form.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.