suplicar
Português
Verbo
su.pli.car, transitivo direto ou indireto
Conjugação
Verbo regular da 1.ª conjugação (-ar)
| Infinitivo impessoal | suplicar | Gerúndio | suplicando | Particípio | suplicado |
| singular | plural | ||||||
| primeira | segunda | terceira | primeira | segunda | terceira | ||
| Modo Indicativo |
Presente | suplico | suplicas | suplica | suplicamos | suplicais | suplicam |
| Pretérito imperfeito | suplicava | suplicavas | suplicava | suplicávamos | suplicáveis | suplicavam | |
| Pretérito perfeito | supliquei | suplicaste | suplicou | suplicamos1 / suplicámos2 |
suplicastes | suplicaram | |
| Pretérito mais-que-perfeito | suplicara | suplicaras | suplicara | suplicáramos | suplicáreis | suplicaram | |
| Futuro do presente | suplicarei | suplicarás | suplicará | suplicaremos | suplicareis | suplicarão | |
| Futuro do pretérito | suplicaria | suplicarias | suplicaria | suplicaríamos | suplicaríeis | suplicariam | |
| Modo Subjuntivo (Conjuntivo) |
Presente | suplique | supliques | suplique | supliquemos | supliqueis | supliquem |
| Pretérito imperfeito | suplicasse | suplicasses | suplicasse | suplicássemos | suplicásseis | suplicassem | |
| Futuro | suplicar | suplicares | suplicar | suplicarmos | suplicardes | suplicarem | |
| Modo Imperativo |
Afirmativo | suplica | suplique | supliquemos | suplicai | supliquem | |
| Negativo | não supliques | não suplique | não supliquemos | não supliqueis | não supliquem | ||
| Infinitivo pessoal | suplicar | suplicares | suplicar | suplicarmos | suplicardes | suplicarem | |
1 Grafia adotada no português brasileiro.
2 Grafia adotada no português europeu.
Portugal
- AFI: /su.pli.ˈkaɾ/
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.