εὐαγγελίζω

Ancient Greek

Alternative forms

εὐαγγελέω (euangeléō)

Etymology

From εὐ- (eu-, “good”) +‎ ἄγγελος (ángelos, “messenger”) +‎ -ίζω (-ízō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /eu̯.aŋ.ɡe.líz.dɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.waŋ.ɡeˈli.zo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /e.βaɲ.ɟeˈli.zo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.vaɲ.ɟeˈli.zo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.vaɲ.ɟeˈli.zo/

Verb

εὐαγγελίζω • (euangelízō) first-singular present indicative

to bring or announce good news
(Christianity) to preach the gospel, evangelize

Usage notes

Εὐαγγελίζω is generally deponent, with some exceptions in later Greek.

Inflection

Lua error: attempt to perform arithmetic on local 'h' (a nil value)

Perfect: εὐηγγέλιζᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγέλιζᾰ	εὐηγγέλιζᾰς	εὐηγγέλιζε(ν)	εὐηγγελίζᾰτον	εὐηγγελίζᾰτον	εὐηγγελίζᾰμεν	εὐηγγελίζᾰτε	εὐηγγελίζᾱσῐ(ν)
	subjunctive	εὐηγγελίζω	εὐηγγελίζῃς	εὐηγγελίζῃ	εὐηγγελίζητον	εὐηγγελίζητον	εὐηγγελίζωμεν	εὐηγγελίζητε	εὐηγγελίζωσῐ(ν)
	optative	εὐηγγελίζοιμῐ, εὐηγγελιζοίην	εὐηγγελίζοις, εὐηγγελιζοίης	εὐηγγελίζοι, εὐηγγελιζοίη	εὐηγγελίζοιτον	εὐηγγελιζοίτην	εὐηγγελίζοιμεν	εὐηγγελίζοιτε	εὐηγγελίζοιεν
	imperative		εὐηγγέλιζε	εὐηγγελιζέτω	εὐηγγελίζετον	εὐηγγελιζέτων		εὐηγγελίζετε	εὐηγγελιζόντων
		active
infinitive		εὐηγγελιζέναι
participle	m	εὐηγγελιζώς
	f	εὐηγγελιζυῖᾰ
	n	εὐηγγελιζός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: εὐαγγελιέω, εὐαγγελιέομαι, εὐαγγελισθήσομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐαγγελιέω	εὐαγγελιέεις	εὐαγγελιέει	εὐαγγελιέετον	εὐαγγελιέετον	εὐαγγελιέομεν	εὐαγγελιέετε	εὐαγγελιέουσῐ(ν)
active	optative	εὐαγγελιέοιμῐ	εὐαγγελιέοις	εὐαγγελιέοι	εὐαγγελιέοιτον	εὐαγγελιεοίτην	εὐαγγελιέοιμεν	εὐαγγελιέοιτε	εὐαγγελιέοιεν
middle	indicative	εὐαγγελιέομαι	εὐαγγελιέῃ, εὐαγγελιέει	εὐαγγελιέεται	εὐαγγελιέεσθον	εὐαγγελιέεσθον	εὐαγγελιεόμεθᾰ	εὐαγγελιέεσθε	εὐαγγελιέονται
middle	optative	εὐαγγελιεοίμην	εὐαγγελιέοιο	εὐαγγελιέοιτο	εὐαγγελιέοισθον	εὐαγγελιεοίσθην	εὐαγγελιεοίμεθᾰ	εὐαγγελιέοισθε	εὐαγγελιέοιντο
passive	indicative	εὐαγγελισθήσομαι	εὐαγγελισθήσῃ	εὐαγγελισθήσεται	εὐαγγελισθήσεσθον	εὐαγγελισθήσεσθον	εὐαγγελισθησόμεθᾰ	εὐαγγελισθήσεσθε	εὐαγγελισθήσονται
passive	optative	εὐαγγελισθησοίμην	εὐαγγελισθήσοιο	εὐαγγελισθήσοιτο	εὐαγγελισθήσοισθον	εὐαγγελισθησοίσθην	εὐαγγελισθησοίμεθᾰ	εὐαγγελισθήσοισθε	εὐαγγελισθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		εὐαγγελιέειν			εὐαγγελιέεσθαι		εὐαγγελισθήσεσθαι
participle	m	εὐαγγελιέων			εὐαγγελιεόμενος		εὐαγγελισθησόμενος
	f	εὐαγγελιέουσᾰ			εὐαγγελιεομένη		εὐαγγελισθησομένη
	n	εὐαγγελιέον			εὐαγγελιεόμενον		εὐαγγελισθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: εὐαγγελιῶ, εὐαγγελιοῦμαι, εὐαγγελισθήσομαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐαγγελιῶ	εὐαγγελιεῖς	εὐαγγελιεῖ	εὐαγγελιεῖτον	εὐαγγελιεῖτον	εὐαγγελιοῦμεν	εὐαγγελιεῖτε	εὐαγγελιοῦσῐ(ν)
active	optative	εὐαγγελιοίην, εὐαγγελιοῖμῐ	εὐαγγελιοίης, εὐαγγελιοῖς	εὐαγγελιοίη, εὐαγγελιοῖ	εὐαγγελιοῖτον, εὐαγγελιοίητον	εὐαγγελιοίτην, εὐαγγελιοιήτην	εὐαγγελιοῖμεν, εὐαγγελιοίημεν	εὐαγγελιοῖτε, εὐαγγελιοίητε	εὐαγγελιοῖεν, εὐαγγελιοίησᾰν
middle	indicative	εὐαγγελιοῦμαι	εὐαγγελιῇ	εὐαγγελιεῖται	εὐαγγελιεῖσθον	εὐαγγελιεῖσθον	εὐαγγελιούμεθᾰ	εὐαγγελιεῖσθε	εὐαγγελιοῦνται
middle	optative	εὐαγγελιοίμην	εὐαγγελιοῖο	εὐαγγελιοῖτο	εὐαγγελιοῖσθον	εὐαγγελιοίσθην	εὐαγγελιοίμεθᾰ	εὐαγγελιοῖσθε	εὐαγγελιοῖντο
passive	indicative	εὐαγγελισθήσομαι	εὐαγγελισθήσῃ	εὐαγγελισθήσεται	εὐαγγελισθήσεσθον	εὐαγγελισθήσεσθον	εὐαγγελισθησόμεθᾰ	εὐαγγελισθήσεσθε	εὐαγγελισθήσονται
passive	optative	εὐαγγελισθησοίμην	εὐαγγελισθήσοιο	εὐαγγελισθήσοιτο	εὐαγγελισθήσοισθον	εὐαγγελισθησοίσθην	εὐαγγελισθησοίμεθᾰ	εὐαγγελισθήσοισθε	εὐαγγελισθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		εὐαγγελιεῖν			εὐαγγελιεῖσθαι		εὐαγγελισθήσεσθαι
participle	m	εὐαγγελιῶν			εὐαγγελιούμενος		εὐαγγελισθησόμενος
	f	εὐαγγελιοῦσᾰ			εὐαγγελιουμένη		εὐαγγελισθησομένη
	n	εὐαγγελιοῦν			εὐαγγελιούμενον		εὐαγγελισθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: εὐηγγέλισᾰ, εὐηγγελισᾰ́μην, εὐηγγελίσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγέλισᾰ	εὐηγγέλισᾰς	εὐηγγέλισε(ν)	εὐηγγελίσᾰτον	εὐηγγελισᾰ́την	εὐηγγελίσᾰμεν	εὐηγγελίσᾰτε	εὐηγγέλισᾰν
	subjunctive	εὐαγγελίσω	εὐαγγελίσῃς	εὐαγγελίσῃ	εὐαγγελίσητον	εὐαγγελίσητον	εὐαγγελίσωμεν	εὐαγγελίσητε	εὐαγγελίσωσῐ(ν)
	optative	εὐαγγελίσαιμῐ	εὐαγγελίσειᾰς, εὐαγγελίσαις	εὐαγγελίσειε(ν), εὐαγγελίσαι	εὐαγγελίσαιτον	εὐαγγελισαίτην	εὐαγγελίσαιμεν	εὐαγγελίσαιτε	εὐαγγελίσειᾰν, εὐαγγελίσαιεν
	imperative		εὐαγγέλισον	εὐαγγελισᾰ́τω	εὐαγγελίσᾰτον	εὐαγγελισᾰ́των		εὐαγγελίσᾰτε	εὐαγγελισᾰ́ντων
middle	indicative	εὐηγγελισᾰ́μην	εὐηγγελίσω	εὐηγγελίσᾰτο	εὐηγγελίσᾰσθον	εὐηγγελισᾰ́σθην	εὐηγγελισᾰ́μεθᾰ	εὐηγγελίσᾰσθε	εὐηγγελίσᾰντο
	subjunctive	εὐαγγελίσωμαι	εὐαγγελίσῃ	εὐαγγελίσηται	εὐαγγελίσησθον	εὐαγγελίσησθον	εὐαγγελισώμεθᾰ	εὐαγγελίσησθε	εὐαγγελίσωνται
	optative	εὐαγγελισαίμην	εὐαγγελίσαιο	εὐαγγελίσαιτο	εὐαγγελίσαισθον	εὐαγγελισαίσθην	εὐαγγελισαίμεθᾰ	εὐαγγελίσαισθε	εὐαγγελίσαιντο
	imperative		εὐαγγέλισαι	εὐαγγελισᾰ́σθω	εὐαγγελίσᾰσθον	εὐαγγελισᾰ́σθων		εὐαγγελίσᾰσθε	εὐαγγελισᾰ́σθων
passive	indicative	εὐηγγελίσθην	εὐηγγελίσθης	εὐηγγελίσθη	εὐηγγελίσθητον	εὐηγγελισθήτην	εὐηγγελίσθημεν	εὐηγγελίσθητε	εὐηγγελίσθησᾰν
	subjunctive	εὐαγγελισθῶ	εὐαγγελισθῇς	εὐαγγελισθῇ	εὐαγγελισθῆτον	εὐαγγελισθῆτον	εὐαγγελισθῶμεν	εὐαγγελισθῆτε	εὐαγγελισθῶσῐ(ν)
	optative	εὐαγγελισθείην	εὐαγγελισθείης	εὐαγγελισθείη	εὐαγγελισθεῖτον, εὐαγγελισθείητον	εὐαγγελισθείτην, εὐαγγελισθειήτην	εὐαγγελισθεῖμεν, εὐαγγελισθείημεν	εὐαγγελισθεῖτε, εὐαγγελισθείητε	εὐαγγελισθεῖεν, εὐαγγελισθείησᾰν
	imperative		εὐαγγελίσθητῐ	εὐαγγελισθήτω	εὐαγγελίσθητον	εὐαγγελισθήτων		εὐαγγελίσθητε	εὐαγγελισθέντων
		active			middle		passive
infinitive		εὐαγγελῖσαι			εὐαγγελίσᾰσθαι		εὐαγγελισθῆναι
participle	m	εὐαγγελίσᾱς			εὐαγγελισᾰ́μενος		εὐαγγελισθείς
	f	εὐαγγελίσᾱσᾰ			εὐαγγελισᾰμένη		εὐαγγελισθεῖσᾰ
	n	εὐαγγελῖσᾰν			εὐαγγελισᾰ́μενον		εὐαγγελισθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: εὐηγγέλικᾰ, εὐηγγέλισμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγέλικᾰ	εὐηγγέλικᾰς	εὐηγγέλικε(ν)	εὐηγγελίκᾰτον	εὐηγγελίκᾰτον	εὐηγγελίκᾰμεν	εὐηγγελίκᾰτε	εὐηγγελίκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	εὐηγγελίκω	εὐηγγελίκῃς	εὐηγγελίκῃ	εὐηγγελίκητον	εὐηγγελίκητον	εὐηγγελίκωμεν	εὐηγγελίκητε	εὐηγγελίκωσῐ(ν)
	optative	εὐηγγελίκοιμῐ, εὐηγγελικοίην	εὐηγγελίκοις, εὐηγγελικοίης	εὐηγγελίκοι, εὐηγγελικοίη	εὐηγγελίκοιτον	εὐηγγελικοίτην	εὐηγγελίκοιμεν	εὐηγγελίκοιτε	εὐηγγελίκοιεν
	imperative		εὐηγγέλικε	εὐηγγελικέτω	εὐηγγελίκετον	εὐηγγελικέτων		εὐηγγελίκετε	εὐηγγελικόντων
middle/ passive	indicative	εὐηγγέλισμαι	εὐηγγέλισαι	εὐηγγέλισται	εὐηγγέλισθον	εὐηγγέλισθον	εὐηγγελίσμεθᾰ	εὐηγγέλισθε	εὐηγγελίσᾰται
	subjunctive	εὐηγγελισμένος ὦ	εὐηγγελισμένος ᾖς	εὐηγγελισμένος ᾖ	εὐηγγελισμένω ἦτον	εὐηγγελισμένω ἦτον	εὐηγγελισμένοι ὦμεν	εὐηγγελισμένοι ἦτε	εὐηγγελισμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	εὐηγγελισμένος εἴην	εὐηγγελισμένος εἴης	εὐηγγελισμένος εἴη	εὐηγγελισμένω εἴητον/εἶτον	εὐηγγελισμένω εἰήτην/εἴτην	εὐηγγελισμένοι εἴημεν/εἶμεν	εὐηγγελισμένοι εἴητε/εἶτε	εὐηγγελισμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		εὐηγγέλισο	εὐηγγελίσθω	εὐηγγέλισθον	εὐηγγελίσθων		εὐηγγέλισθε	εὐηγγελίσθων
		active				middle/passive
infinitive		εὐηγγελικέναι				εὐηγγελῖσθαι
participle	m	εὐηγγελικώς				εὐηγγελισμένος
	f	εὐηγγελικυῖᾰ				εὐηγγελισμένη
	n	εὐηγγελικός				εὐηγγελισμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: εὐηγγελίκειν, εὐηγγελίσμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	εὐηγγελίκειν, εὐηγγελίκη	εὐηγγελίκεις, εὐηγγελίκης	εὐηγγελίκει(ν)	εὐηγγελίκετον	εὐηγγελικέτην	εὐηγγελίκεμεν	εὐηγγελίκετε	εὐηγγελίκεσᾰν
middle/ passive	indicative	εὐηγγελίσμην	εὐηγγέλισο	εὐηγγέλιστο	εὐηγγέλισθον	εὐηγγελίσθην	εὐηγγελίσμεθᾰ	εὐηγγέλισθε	εὐηγγελίσᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.