ruhen
Alemão
Conjugação
Conjugação regular (ruhen - ruhte - geruht) (formas básicas)
| Particípio I (presente) | ruhend | Infinitivo | ruhen |
|---|---|---|---|
| Particípio II (perfeito) | geruht | Auxiliar | haben |
| Pessoa | Presente | Imperfeito | Conjuntivo I | Conjuntivo II | Imperativo |
|---|---|---|---|---|---|
| ich | ruhe | ruhte | ruhe | ruhte | – |
| du | ruhst | ruhtest | ruhest | ruhtest | ruhe |
| er, sie, es | ruht | ruhte | ruhe | ruhte | – |
| wir | ruhen | ruhten | ruhen | ruhten | – |
| ihr | ruht | ruhtet | ruhet | ruhtet | ruht |
| sie, Sie | ruhen | ruhten | ruhen | ruhten | – |
Conjugação completa
|
Etimologia
- Do alto alemão antigo ruowēn.
Pronúncia
- AFI: /ˈruːən/
ouvir fonte ?
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.