wypowiednik

From wypowiedzieć +‎ -nik. First attested in 1408.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vɨpɔvjɛdniːk/
• IPA^(key): (15^th CE) /vɨpɔvjɛdnik/

wypowiednik m

1. expellee, outcast
   • Fourteenth-fifteenth century, Hymn Salve Regina (Zdrowa krolewno miłosierdzia), page 1:

     K thobe wolamy, wypowiedniczi szynowe Yewiny

     [K Tobie wołamy, wypowiednicy synowie Jewiny]

2. The meaning of this term is uncertain.
   • 1879 [1408], Jan Tadeusz Lubomirski, editor, Księga ziemi czerskiej 1404-1425. Liber terrae Cernensis‎, page 18:

     Quia servasti furem vipovet[nika] et in sua domo, et in illa idem fur michi dampnum fecit

     [Quia servasti furem wypowied[nika] et in sua domo, et in illa idem fur michi dampnum fecit]

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wypowiednik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN