sortir
Português
Verbo
sor.tir
Conjugação
Conjugação
| Infinitivo impessoal | sortir | Gerúndio | sortindo | Particípio | sortido |
| singular | plural | ||||||
| primeira | segunda | terceira | primeira | segunda | terceira | ||
| Modo Indicativo |
Presente | surto | surtes | surte | sortimos | sortis | surtem |
| Pretérito imperfeito | sortia | sortias | sortia | sortíamos | sortíeis | sortiam | |
| Pretérito perfeito | sorti | sortiste | sortiu | sortimos | sortistes | sortiram | |
| Pretérito mais-que-perfeito | sortira | sortiras | sortira | sortíramos | sortíreis | sortiram | |
| Futuro do presente | sortirei | sortirás | sortirá | sortiremos | sortireis | sortirão | |
| Futuro do pretérito | sortiria | sortirias | sortiria | sortiríamos | sortiríeis | sortiriam | |
| Modo Subjuntivo (Conjuntivo) |
Presente | surta | surtas | surta | surtamos | surtais | surtam |
| Pretérito imperfeito | sortisse | sortisses | sortisse | sortíssemos | sortísseis | sortissem | |
| Futuro | sortir | sortires | sortir | sortirmos | sortirdes | sortirem | |
| Modo Imperativo |
Afirmativo | surte | surta | surtamos | sorti | surtam | |
| Negativo | não surtas | não surta | não surtamos | não surtais | não surtam | ||
| Infinitivo pessoal | sortir | sortires | sortir | sortirmos | sortirdes | sortirem | |
Etimologia
- Do infinitivo latino sortior (-iris, -iri, -itus sum).
Interlíngua
Conjugação
Conjugação de sortir – tempos básicos
|
Ver também
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.